One love

Tja, denkt Datzelaar. Alleen is ook maar alleen. Maar hoe het dan verder moet weet hij ook niet direct. Dat Tineke weg is vindt hij wel fijn, ergens, maar het is wel stil in huis. Hij zou niet meer verder met haar kunnen. Niet willen ook. Maar alleen blijven is ook niet erg aantrekkelijk. Hij was ook boos. Omdat ze een ander had. Erbij. Naast hem. En toch, ergens houdt hij nog steeds van haar. Een heel klein beetje. Ze is toch de moeder van Eline. Die is van hun samen. Dat bindt.

Raar eigenlijk, denkt Datzelaar. Vroeger geloofde hij in liefde voor altijd. Eén liefde. De ware. En dacht dat hij die in Tineke gevonden had. Naïef. En nu weet hij niet meer wat hij gelooft. Tineke is weg, maar hij houdt dus wel van haar. En ook van Daphne. Misschien. Waarschijnlijk. Het zou hem niet verbazen. En vast ook wel van Eva. Al heeft hij nog steeds niet teruggemaild.

Misschien is het wel onzin, besluit Datzelaar. Eén liefde, voor altijd. Kun je best van meer vrouwen tegelijk houden. Is het allemaal maar bedacht uit praktische overwegingen. Is het helemaal niet zo logisch.

Datzelaar zucht. Schenkt nog een glas wijn in. Hoe het ook zij, het lost niets op. Hij heeft geen vrouw en geen vriendin en voelt zich verdomd eenzaam. Vandaag. En morgen waarschijnlijk ook.