Het gezoem wordt nu echt irritant. Achter de lamellen zit een vlieg. Een hele dikke. Vannacht heeft hij Datzelaar wakker gehouden. Nu zoemt hij nog. Weg moet hij. Het huis uit.
Maar hoe? Datzelaar heeft moeite met beestjes doodmaken. Zelfs ongedierte. Want wie is eigenlijk de indringer? De insectjes of hij zelf? Raar eigenlijk. Hij is geen vegetariër. Niet tegen jagen. Als het maar voor consumptie is. Dat dient een doel. Maar zomaar een beestje doodmaken dat kan Datzelaar niet. De beestjes hebben er tenslotte ook niet om gevraagd dat zijn huis daar toevallig staat.
Meestal vangt hij ze en zet ze dan buiten. Soms met een afscheidsgroet. Spinnen bijvoorbeeld. Die waardeert hij wel. Knappen het vuile werk op. Muggen vangen. En vliegen. Maar ja, waar zijn ze als je ze nodig hebt, denkt Datzelaar.
Datzelaar besluit om de vlieg ook maar naar buiten te brengen. De vlieg onder een limonadeglas. Tegen het venster. Klaar is Kees. Ansichtkaartje eronder en hij hij kan vervoerd worden. Zou je zeggen. Het blijkt niet zo makkelijk. Vliegen zijn snel, onvoorspelbaar en zien alles.
Eindelijk zit de vlieg stil. Voor zijn neus. Datzelaar knalt het limonadeglas tegen het venster. Een dof plofje. Geen scherpe tik. Geen vlieg onder het glas. Verbaasd kijkt Datzelaar waar de vlieg dan is. Hij heeft hem wel te pakken. Maar niet zoals hij wilde. De vlieg zit onder de rand. Koppie buiten, achterlijf binnen. Stuk. De pootjes bewegen nog een beetje.
Datzelaar begraaft hem in de tuin. 'Dag vlieg, rust in vrede', mompelt hij verdrietig. 'Maar ik bedoelde het goed hoor', voegt hij er berouwvol aan toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!