Daar gaan we weer, denkt Datzelaar. Hij had zich er op verheugd. Ze hadden afgesproken. Morgen. Maanden geleden al, maar ze kan niet. Zegt ze. Te druk. Of ze doet druk. Hij weet het niet. Hij kan haar niet goed peilen. Het is al eerder gebeurd, en toch is elke keer weer een verrassing. 'Maar dan spreken we snel iets anders af, OK?', zegt ze. Datzelaar weet dat het geen zin heeft om een datum voor te stellen. Dat ontwijkt ze toch.
Hij wordt er chagrijnig van. Valse hoop verpakt in lege zinnetjes. 'We bellen'. 'Ik zie je snel'. 'We houden contact'. Die later net zo betekenisloos zijn als hun afspraak van morgen. Waarom doen we dat eigenlijk, denkt Datzelaar. Troost? Beleefdheid? Etiquette? Schiet hem maar lek. Het komt alleen maar harder aan. Je afspraak niet nakomen. En dat goedmaken met een valse belofte. Maar misschien is het voor haar wel echt, denkt Datzelaar. Heeft ze het niet eens door. Voelt ze het echt zo.
'OK', zegt Datzelaar. Hij probeert opgewekt te klinken, maar hoort dat hij zucht. 'Ik hoor het wel. Tot snel'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!