Rituelen

Datzelaar moet er eigenlijk om grinniken. De bejaarde priester met zijn misdienaars. De misdienaars zijn inmiddels ook alweer een jaar of zestig, vijfenzestig. Datzelaar heeft zich gehaast om hier te komen. Gek eigenlijk dat dat zo belangrijk is. De dode heeft alle tijd van de wereld. De nabestaanden vandaag ook. Maar het rouwcentrum waarschijnlijk niet. Dat heeft een strakke planning. Er moet tenslotte geld verdiend worden.

Eén keer heeft hij meegemaakt dat verschillende crematies door elkaar heen liepen. Hilarisch was dat. Drie notabelen. Tegelijk overleden. Honderden, misschien wel duizenden gasten. De ene rouwstoet was nog niet aan de koffie of de andere kwam er al aan. Oververhitte crematoriummedewerkers. Koffie en koek te weinig. Rouwstoeten in de war. Net als het dagschema.

Als Datzelaar de collecte en het bidprentje weigert kijkt de pastoor misprijzend. Datzelaar vindt het getuigen van respect om niet actief mee te doen. Zijn geloof is het immers niet. De misdienaars en de priester vinden het duidelijk disrespect. Misschien zelfs een belediging.

Triest eigenlijk, denkt Datzelaar. De intentie van de meeste geloven is ongeveer hetzelfde. Doe een ander niet aan wat je zelf ook niet zou willen. Of doe juist voor een ander wat je een ander graag voor jou ziet doen. Maar op een of andere manier zijn de rituelen en symbolen belangrijker. Katholieken met hun kruisjes. Reformanten met hun hoedjes. Moslims en Joden met hun rituele slachtingen. Boeddhisten met hun beeldjes en wierook.

Om de priester een lol te doen besluit Datzelaar de hostie dan maar wel aan te nemen. 'Tssss', sist de pastoor.