Het is warm. Een graad of 35. Nu al, en het is nog niet eens mei. Datzelaar was hier liever niet naartoe gegaan, maar Twan had een projectje in Parijs. Iets met een fotoshoot. Hij moet plaatjes aanleveren. Datzelaar spreekt een heel klein beetje Frans. Opgedaan tijdens het liften. Vroeger. Twintig jaar geleden. Volgens Twan dus de aangewezen man voor het project.
Er was maar één draaidag en er wordt voor drie dagen onkosten betaald. Nu hij toch moest heeft Datzelaar er nog twee vrije dagen aan vastgeplakt. Het is alweer even geleden dat hij hier was, tenslotte. Louvre bekeken. Even saai als tien jaar terug. Eifeltoren gezien. Ook niets veranderd. Centre Pompidou. Ooit modern, nu stoffig en verouderd. Daarna in het Bois de Boulogne rondgehangen. Hippies, clochards en gezinnetjes. En tuig. Wel gezellig. Net het Vondelpark.
En nu dus even eten. Laatste avond, dan terug. Zo'n steegje bij de Sacré-Coeur. Kost niet de wereld en is wel lekker. Naast hem zitten Nederlanders. Hij luistert stiekem mee.
'Nee, maar volgens mij zei je het verkeerd', zegt het meisje. Ze steekt een sigaret op. Dat kan hier kennelijk nog, denkt Datzelaar. 'Avoir is toch zijn?', gaat ze door. 'Dus als je zegt 'Vous avez escargots?', dan vraag je eigenlijk 'Bent u een slak?''. 'Oh ja, da's waar', zegt haar vriendje. Hij kijkt niet al te snugger.
'Monsieur?', zegt het vriendelijke meisje. Bestellijstje in de aanslag. 'Est-ce que vous avez des escargots?', zegt Datzelaar. Luid genoeg om te zorgen dat de Nederlanders het horen. 'Douze s'il vous plaît', gaat hij verder. 'Bien sur', zegt het meisje. Ze trippelt weg, naar de keuken.
De Nederlanders gniffelen. 'De sukkel', zegt de jongen. 'Zeker ook een Hollander'. Datzelaar grinnikt. Ze moesten eens weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!