Sport

Dat mailtje van Eva, daar moet hij ook wat mee, vindt Datzelaar. Eerst eens wat aan zijn conditie doen. En zijn fysiek, als hij een beetje knap voor de dag wil komen. Sinds Tineke vertrokken is is hij flink aangekomen. Al die kant-en-klaar maaltijden. Met een zweem van gezondheid, maar vol suiker en conserveermiddelen. En zijn bezoekjes aan de chinees helpen vast ook niet. Een kilo of tien eraf zou niet gek zijn. Of twintig, concludeert hij, als hij op de weegschaal stapt.

Beter eten dus. Minder snoepen. Zelf koken. Al is dat niet gezellig alleen. En meer sporten, besluit Datzelaar, terwijl hij koffie inschenkt. Hij vraagt zich af wat hij leuk vindt. Fitness heeft hij een tijdje gedaan, maar vindt hij niets. Met de auto naar de sportschool. En daar dan wandelen. Op een loopband. Terwijl je op TV ziet hoe mooi het buiten is. Maar eigenlijk vindt hij het vooral veel te confronterend. Al die strakke lichamen om zich heen. Hij voelt zich dan altijd een pratend puddinkje.

Liever iets competitiefs. Geen teamsport, teveel gedoe. Trainingen enzo. Uitwedstrijden. Maar tennis of squash vindt hij wel leuk. Lekker rammen. Als hij Flip en Twan ziet moet hij eens vragen of die dat ook leuk vinden. Maar goed, dat kan nog wel even duren, dus nu alvast beginnen is niet gek. Op de fiets naar zijn werk is een mooi begin, besluit Datzelaar. Twintig minuten heen, twintig minuten terug. Toch dik een half uur beweging. Opgewekt besluit hij dat zijn nieuwe leven vandaag begint.

Op weg naar de berging voelt Datzelaar de eerste druppels al. Net nu. Terwijl hij in pak moet. Afspraak. Zijn fiets staat er maar zielig bij, met zijn lege bandjes. Lang niet gebruikt, natuurlijk. Eigenlijk is het ook al te laat, ziet Datzelaar. Dat wordt vanavond weer overwerken. Vandaag de auto dan nog maar. Zo kan hij op de terugweg nog net langs de chinees. Op de fiets redt hij dat nooit. Althans, niet op tijd. Met zijn conditie.

Nou ja, gezond leven kan morgen ook nog, denkt Datzelaar, terwijl hij de auto start.