Datzelaar zit nog steeds niet lekker in z'n vel. Al een paar dagen voelt hij zich rot. Opgejaagd. Alsof hij iets moet doen. Hij voelt zich ellendig en weet niet waarom. Vreemd. Als hij zijn leven overziet is hij best tevreden. Als Datzelaar een cijfer moest geven werd het een 7. Misschien wel een 8. En toch wilde hij dat het anders was. Dat hij iemand anders was. Hij wil gewoon gelukkig zijn. Wat dat dan ook is. Hij stelt zich voor dat je dan in ieder geval níet ongelukkig bent.
Hoe meer Datzelaar erover nadenkt, des te meer koppijn krijgt hij. Een wandelingetje dan maar. Het is lekker weer. Dat is mooi. Al kan hij er niet van genieten. Hij blijft verdrietig. De treurige gedachten vechten om z'n aandacht. Misschien is dit het dan, voor vandaag, besluit Datzelaar uiteindelijk. Het is gewoon zijn dag niet. Een rotdag. Een dag om te doorstaan en morgen ziet hij wel verder. Het is wat het is en hij doet het er zo maar even mee.
Thuis pakt hij een boekje. Met daarin 'Time waits for no man' van Alice Morse Earle. Niet briljant, wel grappig. En misschien wel waar. Verbaasd merkt Datzelaar dat hij inmiddels weer vrolijk is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!