'Hé, dus jij bent DoeDoeBoy', zegt het meisje. Nou ja, meisje, vrouw. Niet eens zo jong meer. Net als hij, een jaar of veertig. Gek zoals je jezelf jong blijft vinden, denkt Datzelaar. 'Jaaaa!', antwoordt de man tegen wie ze praat. Vlot. Modieus. Iets te hip voor zijn bijna vijftig. 'En dan moet jij Wallflower70 zijn!'.
Ze zijn niet de enigen. Trendykip is er. Cameroon2. GewoonDikkie. Flapklap2.0. Ze stellen zich aan elkaar voor. Of eigenlijk stellen ze vast dat zij het inderdaad zijn. Datzelaar voelt zich eventjes alsof hij in een surrealistische speelfilm terecht is gekomen. Dan zegt iemand: 'Twitter jij ook?'. Hij schudt van nee. Weleens geprobeerd. Te snel. Wachtwoord kwijt. Niets te melden. 'Ik heb Facebook. O, en een telefoon', lacht hij. 'Dus ik ken wel een paar mensen'.
Een aantal kent hij zelfs meer dan goed, al heeft hij ze nog nooit gezien. Mee gechat. Gemaild. Gedeeld. Grappig eigenlijk, denkt Datzelaar. Dat je elkaar kunt kennen zonder ontmoeting. Of misschien juist wel dankzij dat feit. Kennen zonder vooroordelen. Zonder filters. In de wetenschap dat je iemand altijd kunt ontvrienden of ontvolgen. Als het niet bevalt. Of juist te goed. Klik en weg. Uitersten.
Datzelaar denkt aan de moeizame oneliners die hij er op de middelbare school uitperste tegen altijd het verkeerde meisje. De eindeloze avonden staand tegen de muur, te verlegen om iemand aan te spreken. Was Twitter er toen maar geweest. Misschien toch maar eens kijken of hij zijn password nog ergens kan vinden.
Datzelaar pakt een glas witte wijn van het dienblad. De ober knikt. Vandaag is een mooie dag. Die pakt niemand hem meer af.
