Pitch

Het zal nooit zijn favoriete bezigheid worden, bedenkt Datzelaar. Pitchen. Vroeger heette dat een verkooppraatje houden, maar nu dus pitchen. Engels. Irritant, maar kort. En krachtig. Net als een pitch zou moeten zijn.

Datzelaar is er niet zo goed in. Of eigenlijk valt dat wel mee, maar hij vindt er niets aan. Het hele verkoopgedoe vindt hij vervelend. Hij is meer een mensenmens. Voert liever een gesprek over wie hij is dan over wat hij kan.

Op netwerkborrels heeft hij inmiddels een trucje daarvoor. Dat eigenlijk altijd wel werkt. Hij spreekt mensen aan die zich er duidelijk nog minder thuis voelen dan hijzelf. Succes gegarandeerd. Het onderwerp is er ook al. En daar komen vaak goeie contacten uit voort. En werk. Omdat je toch op één lijn wilt zitten met je klanten, denkt Datzelaar. 'Eerst de vent, dan de tent'. Een cliché, maar niet voor niets.

Maar die-hard verkopen, nee. Push-selling. Hij kan het niet. Niet geloofwaardig in ieder geval. Datzelaar denkt aan Alec Baldwin. In 'Glengarry Glenn Ross'. Met zijn Brass Balls. Datzelaar heeft ze niet. Verkoopgewijs. Zacht plastic, misschien. Flexibel en duurzaam, vindt Datzelaar tevreden.