Hehe, denkt Datzelaar. Zondag. Lekker. Even nietsdoen. Hij heeft het wel verdiend. De hele week druk geweest. Dingetjes. Werk. Telefoontjes. Met een kopje koffie bedenkt hij wat hij gaat doen. Toen Eline klein was gingen hij en Tineke vaak op zondag met haar wandelen. In het park. Of op de hei. Of iets anders leuks. Was altijd gezellig. Maar ja, Tineke is weg en Eline woont niet echt om de hoek.
Flip maar bellen dan. Misschien een biertje in het park. Beetje hangen. Flip heeft geen tijd. Hij zit in Zuid-Limburg. Twan kan ook niet. Hij heeft al een dubbele afspraak en weet niet hoe hij dat recht gaat breien. Dan toch Eline maar. Datzelaar heeft wel zin om iets samen met haar te doen. En zó ver is het nou ook weer niet, besluit Datzelaar.
Hij toetst haar nummer in en wacht. Eén keer, twee keer gaat de telefoon over. 'Ja?', zegt Tineke aan de andere kant van de lijn. 'Mag ik Eline?', vraagt Datzelaar kortaf. 'Dit is toch haar nummer?'. 'Hoi pap', hoort hij even later. Datzelaar vraagt of ze meegaat. Iets leuks doen. Bos, filmpje, whatever.
Verbaasd zegt ze: 'Maar páp, het is móederdag!'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!