'Maar wat voel je dan?', vraagt ze. Datzelaar zucht. Het is al warm in de kamer, en van dit soort vragen krijgt hij het nog veel warmer. Benauwd, eigenlijk. Flip had hem aangeraden eens met haar te praten. 'Zij is goed joh, echt, bracht mij weer helemaal tot mezelf'. Flip vond het ook goed voor hem, zeker nu Tineke weg is. Maar Datzelaar heeft niet zoveel met therapeuten. Hij kent er een paar en is niet zo erg onder de indruk. Ze vragen wat je vraag is en stellen die dan opnieuw. Alsof je het antwoord dan wél weet. Maar goed, Flip is altijd wel optimistisch en relaxed, dus toch maar gebeld. En nu zit hij hier.
'Nou?', dringt ze aan, 'omschrijf het dan eens?'. Datzelaar heeft geen idee waar hij moet beginnen. Hoe leg je in godsnaam een gevoel uit? Met woorden? Woorden die voor iedereen een andere betekenis hebben? Iedereen een ander gevoel geven? 'Rake taal is trefzekerder dan een bom', las hij laatst. Helemaal waar. Maar wat als je taal verkeerd wordt uitgelegd? Dat je per ongeluk een afzwaaier hebt? Misschien raak je wel iets zonder het te willen. Of te merken.
'Lastig hè, zo diep in jezelf gaan', zegt ze. 'Probeer het toch maar'. Datzelaar vindt het helemaal niet lastig om diep in zichzelf te gaan, denkt hij. Alleen zijn gevoel omschrijven bij deze totale vreemde ziet hij niet zitten. Dat is gereserveerd voor mensen met wie hij wat heeft. Die begrijpen dat een gevoel een gevoel is en woorden slechts woorden. En dat woorden misschien wel in de buurt kunnen komen van een gevoel, maar nooit helemaal. En dan nog.
'Weet je het al?', dringt ze aan. Ze heeft het niet door, maar ze tikt met haar vingers op de leuning van de fauteuil. Kijkt tersluiks naar haar klok. 'Ja', zegt Datzelaar, terwijl hij opstaat 'Ik weet het. Wat ik voel. Ik voel een enorme drang om thuis koffie te gaan zetten. Prettige dag verder'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!