Mail

Datzelaar kijkt naar de tafel. De laptop staat nog aan. Zijn hoofd bonst. Eerst koffie. Vers zetten gaat niet lukken zonder overgeven, besluit Datzelaar. Teveel drank gisteravond. Dan maar Senseo. Het plaatsen van de koffiepad lukt gelukkig zonder gedoe. Hij zoekt houvast tegen het aanrecht terwijl hij de knop indrukt.

Anderhalve minuut later neemt hij een slok van zijn koffie. Met de tweede slok spoelt hij een paar aspirines weg. Langzaam wordt het bonzen in zijn hoofd minder. Overal in de kamer liggen papieren. Oude notities. Agenda's. Adressenboekjes. Langzaam komt alles terug. Het telefoontje van Tineke gisteravond. Tineke die boos was. Omdat Datzelaar bij Eline is geweest. Datzelaar die het probleem niet zag. Omdat het ook zijn dochter is, verdomme. De scheldpartij over en weer. Dat hij boos de verbinding had vebroken.

De twee flessen wijn daarna herinnert hij zich nog maar vaag, al ziet hij ze nu liggen. Maar het gevoel van eenzaamheid dat met ieder glas sterker werd voelt hij maar al te goed. De tweede fles had hij trouwens zonder glas gedronken. Dat ging wel zo snel, herinnert hij zich.

De mist trekt langzaam op. Datzelaar kijkt naar het scherm. En dan nog eens. 'Hé Datzelaar,', staat er. 'Dat is lang geleden. Dat je mijn mailadres nog had! Het lijkt mij ook te gek om je weer te zien!!! For old times' sake. (Or new times' -haha). Liefs en kusjes, Eva'.

Eva dus. Eva, die een zomer lang de liefde van zijn leven was. Eva die hij nooit vergeten is. Datzelaar scrollt naar 'Verzonden'. Hij rilt. Zijn hart bonkt nu nog harder dan zijn hoofd. Aarzelend opent hij de bovenste mail.