'Nee', zegt Datzelaar tegen de kassière. Hij spaart geen zegeltjes. Niet meer. Zonde, vindt hij, want hij heeft er wel voor betaald. Soms neemt hij de catalogus mee om te kijken wat hij mist. Datzelaar wordt dan altijd een beetje treurig. Omdat hij onterecht meebetaalt aan de kadootjes van anderen.
Hij heeft daar weleens over geklaagd bij klantenservice. De mevrouw achter de balie begreep hem wel, maar kon er niets aan doen. 'Het hoofdkantoor, hè, meneer', zei ze, rollend met haar ogen.
Vroeger spaarde hij ze wel. Toen de zegeltjes nog echt zegeltjes waren. Stiekem genoot hij van het afscheuren. Precies op de perforatie. Het likken aan de achterkant. Het zo recht mogelijk opplakken. Het zegelboekje, steeds dikker en gekreukelder als de natte gom het papier doorweekte. En natuurlijk het uitzoeken van de kadootjes. Het inleveren en thuis uitpakken. Kadootjes waar je bijna nooit iets aan had, maar toch.
Maar sinds de zegeltjes stickers zijn geworden is de lol er af voor Datzelaar. De stickers laten los in zijn portemonnee en plakken alle bankbiljetten aan elkaar. Dat kost dan weer tijd om los te halen en de stickers kun je daarna weggooien. In zijn broekzak werkt het ook niet. Dan vindt hij ze terug in andere kledingstukken tijdens het strijken. Nee, voor Datzelaar geen zegeltjes meer.
'Mijnheer, uw bonnetje', zegt de kassière. 'Spaart u onze TV-sterren-plakkers wel?'. Datzelaar stopt ze met het wisselgeld in zijn portemonnee. Voor zijn buurmeisje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!