Pasjes

'Dat is dan achtendertig euro vijftig', zegt de kassière verveeld. Of hij mag pinnen, vraagt Datzelaar. Dat mag. In zijn binnenzak zit geen portemonnee. Broekzak dan? Leeg. 'Sorry', mompelt Datzelaar nerveus. 'Geen portemonnee'. Hij beent weg. De kassière blijft achter met de boodschappen. Ze kijkt kwaad, maar Datzelaar ziet het niet.

In de auto dan? Ook niet. Gestolen natuurlijk, denkt Datzelaar. In zijn hoofd somt hij op wat er in de portemonnee zit. Wat geld, een fotootje van Eline en vooral veel pasjes. Die moeten geblokkeerd. Naar huis dan maar. Een kwartier later hangt Datzelaar al tien minuten aan de telefoon. Met nog vier wachtenden voor hem. Het centrale nummer voor pasblokkering -'Handig!', schreeuwt de reclame- is nogal druk vandaag. Of onderbezet. Of allebei.

Eerst de bankrekeningen. Veel getallen en nummers, maar het lukt. Dan de credit cards. 'Dat kan ik niet doen, mijnheer', zegt het meisje aan de telefoon. 'Dat is een apart nummer. Ik zal het u geven'.

Een paar uur later weet Datzelaar alles over gestolen portemonnees. Dat je eigenlijk nooit bijhoudt wat er precies in zit. Dat je voor een nieuw rijbewijs een proces verbaal nodig hebt. Dat je dat krijgt als je aangifte doet. Dat aangifte doen eigenlijk alleen op afspraak kan. En alleen op dinsdagochtend. Maar omdat het niet druk is ook nu wel even. Het kost hem een dag om alles te regelen.

Met een knallende koppijn gaat Datzelaar vroeg naar bed. Als hij gaat liggen voelt hij iets kouds tegen zijn been. Iets glads. Zijn portemonnee.