Hoe zit dat dan?

Datzelaar gelooft niet in een god. Te onwaarschijnlijk. En als er toch een god is, dan vindt hij het maar een flauwe grappenmaker. Maar dat maakt het niet eenvoudiger.

Sinds zijn bezoek aan Eline tollen de gedachten door zijn hoofd. Het verbaast hem hoe Eline de dingen ziet. Anders dan Datzelaar, maar ook anders dan Tineke. Hoe kunnen ze zo van elkaar verschillen? Ik ben toch haar vader, denkt Datzelaar. Dus ze moet op mij lijken. In ieder geval voor de helft. En voor de andere helft op Tineke. Maar zo is het niet. Ja, in uiterlijk wel. Maar niet in hoe ze in het leven staat.

Eline kan het ook goed verwoorden. Beter dan Datzelaar. Het verbaast hem altijd weer. Is mijn waarheid dan verkeerd, denkt Datzelaar. Hij vindt van niet. Maar Eline heeft toch vaak gelijk. Binnen haar eigen waarheid. Hij denkt aan een gedicht dat hij ooit las. Een verhaal uit India. Over blinde mannen en een olifant. Toen hij het las vond hij het maar vaag. En grappig. Maar nu snapt hij het. Denkt hij. Iedereen ziet een stukje, maar niemand het totaal.

Maar weten we dan samen alles? En hoe kunnen we dat testen? Datzelaars gedachten dwalen steeds verder af. Over cellen van een groot organisme. Parallelle universums. Scheppingen in zes dagen.

Datzelaar zucht en schenkt koffie in. Vers gezet. Lekker.