Datzelaar is nerveus. Sinds Tineke bij hem wegging heeft hij Eline ook niet meer gezien. Dat is nu een half jaar geleden. In haar paspoort heet ze trouwens geen Eline, maar Elnine. Datzelaar trilde van de zenuwen toen hij het geboorteformulier invulde. De ambtenaar was kennelijk ook nog niet wakker.
Raar eigenlijk, vindt Datzelaar. Vroeger was hij bang. Dat hij alles zou verliezen als er een kind kwam. En toen ze er was nog banger. Om zijn kleine meid te verliezen. Die angst voelt hij ook vandaag. Juist vandaag. Sterker dan anders.
Eline lijkt op haar moeder. Zelfde ogen, maar ook hetzelfde karakter. Twee, nee vier handen op één buik. Van Eline kon Datzelaar het ook nooit winnen. Bij het grachtenpand drukt Datzelaar op de bel. Eerst gebeurt er niets, maar dan hoort hij gestommel. De deur gaat open. Eerst op een kier. Ze schrikt. Maar dan gooit ze de deur open. 'Pap!', roept ze blij. Ze spreidt haar armen.
Datzelaar omhelst haar. Opgelucht. Tranen. Zo staan ze minutenlang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!