Raar eigenlijk, denkt Datzelaar. Vroeger was hij helemaal niet zo op mensen. Eigenlijk nog steeds niet. Tenminste, niet op mensenmassa's. Daar wordt hij een beetje onrustig van. De mens is een kuddedier tenslotte. Voor je het weet is er stampede. De massahysterie in een stadion. De sfeer op een kermis die omslaat naar kil. Netwerkborrels waar niemand lol heeft, waar hij niemand kent. En niemand hem.
Maar mensen als individuen vindt hij leuk. Contact. Als het maar wat diepgang heeft. Persoonlijk wordt. Maar één op één kan hij ook een prima middag hebben met oppervlakkig geneuzel. Inmiddels heeft Datzelaar dan ook een groot netwerk van kennissen, vrienden en contacten.
Sinds internet is daar een nieuwe categorie bijgekomen, vindt Datzelaar. Al heeft die nog geen naam. Internetvrienden? Misschien wel het beste. Hij heeft er veel. Van sommige is hij een beetje gaan houden. Terwijl hij ze niet eens zou herkennen op straat. Andere heeft hij ontmoet, of zelfs thuis bezocht. Sommige zijn bij hem thuis geweest.
Mensen die eerst tegenvielen, vallen later mee. Omgekeerd bijna nooit, trouwens. Dat is het grappige. Hij leest dat internet ongenuanceerd is. Geschreeuw. Rechts. Maar na verloop van tijd herken je patronen. Zie je dat snel geschreven taal anders is. Dat nuances soms ook anders liggen. En weet je wat mensen dwars zit. Houd je daar soms rekening mee. En soms niet.
Nee, internet is zo gek nog niet, vindt Datzelaar. Maar iemand (r)echt in de ogen kijken blijft toch het mooist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!