'Nee', zegt ze. 'Dat begrijp je níet'. Die is raak. Datzelaar weet dat hij het vaak zegt. Dat stomme zinnetje. Alsof dat zou kunnen.
En dan begint ze te vertellen. Over de pijn. Die er altijd is. De ene dag meer dan de andere. Pijn die nooit weggaat. Die inmiddels vertrouwd is. Soms zelfs iets vriendelijks heeft, maar dan ineens onverwacht toeslaat. Ze is ziek. Je ziet het niet aan haar. Ze lacht veel. Ze doet wat ze kan.
Het ergst vindt ze de eenzaamheid. Dat ze er niet over mag praten. Ja, in het begin wel. Maar na een tijdje zijn de mensen het zat. Dan beginnen ze over iets anders. Het weer bijvoorbeeld. Of de prijs van benzine. Of ze geven advies. Goedbedoeld, maar zinloos.
En altijd weer dat zinnetje. 'Ik begrijp wat je bedoelt'. Ze hoeft geen begrip, zegt ze. Of medelijden. Maar de pijn hóórt bij haar. Ze wil dat ze dat accepteren. Erkennen dat zij dat óók is. Maar mensen zijn bang voor de confrontatie. Met haar. Met zichzelf. Dat deel zien ze liever niet.
Datzelaar herkent het. Nadat Tineke was weggegaan was alles zwart en donker. Waar hij het meest behoefte aan had was iemand die luisterde. Zonder wat te zeggen. En vooral zonder er iets van te vinden. Vrienden deden dat ook wel. Eén keer, twee keer. Maar dan kwamen de adviezen. 'Joh, je bent beter af zo'. 'Zie het niet zo somber in'. 'Ga toch eens wat leuks doen'.
Het is stil. Datzelaar denkt aan een gedicht dat hij heeft gelezen. Zijn keel zit dicht. 'Ik zal erop letten', zegt hij hees. 'Maar ik weet niet of het lukt. Als ik het weer doe, zeg je het dan?'. 'Goed', zegt ze. 'Dat is genoeg. Dankjewel'. Ze meent het.
En dan begint ze te vertellen. Over de pijn. Die er altijd is. De ene dag meer dan de andere. Pijn die nooit weggaat. Die inmiddels vertrouwd is. Soms zelfs iets vriendelijks heeft, maar dan ineens onverwacht toeslaat. Ze is ziek. Je ziet het niet aan haar. Ze lacht veel. Ze doet wat ze kan.
Het ergst vindt ze de eenzaamheid. Dat ze er niet over mag praten. Ja, in het begin wel. Maar na een tijdje zijn de mensen het zat. Dan beginnen ze over iets anders. Het weer bijvoorbeeld. Of de prijs van benzine. Of ze geven advies. Goedbedoeld, maar zinloos.
En altijd weer dat zinnetje. 'Ik begrijp wat je bedoelt'. Ze hoeft geen begrip, zegt ze. Of medelijden. Maar de pijn hóórt bij haar. Ze wil dat ze dat accepteren. Erkennen dat zij dat óók is. Maar mensen zijn bang voor de confrontatie. Met haar. Met zichzelf. Dat deel zien ze liever niet.
Datzelaar herkent het. Nadat Tineke was weggegaan was alles zwart en donker. Waar hij het meest behoefte aan had was iemand die luisterde. Zonder wat te zeggen. En vooral zonder er iets van te vinden. Vrienden deden dat ook wel. Eén keer, twee keer. Maar dan kwamen de adviezen. 'Joh, je bent beter af zo'. 'Zie het niet zo somber in'. 'Ga toch eens wat leuks doen'.
Het is stil. Datzelaar denkt aan een gedicht dat hij heeft gelezen. Zijn keel zit dicht. 'Ik zal erop letten', zegt hij hees. 'Maar ik weet niet of het lukt. Als ik het weer doe, zeg je het dan?'. 'Goed', zegt ze. 'Dat is genoeg. Dankjewel'. Ze meent het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!