Demonstratie

Nog voor Datzelaar de hoek om is hoort hij ze al. Geschreeuw. Een megafoon. Trommels. Zingende mensen. Dan ziet hij ze ook. De meeste hebben kistjes aan. En militaire kleding van de dump. Baardjes en lange haren. Hier en daar een wat oudere demonstrant met een PLO-sjaal. Zoals hij zelf vroeger ook had. Toen hij studeerde.

Een bloemenmeisje houdt een flyer voor zijn neus. Een jaar of zeventien. 'Voor de gelijkheid in de wereld, mijnheer!', zegt ze. 'Stop de kinderarbeid!', staat er op de flyer. Met een plaatje van een paar tienjarige kindjes die voetballen in elkaar zetten. Hoe kun je daar nou tegen zijn, denkt Datzelaar. 'Wilt ook tekenen voor onze petitie?', vraagt het meisje.

Datzelaar weet het niet. Hij is niet tegen gelijkheid. Vroeger was hij ook links. Omdat alles eerlijk verdeeld moet worden. Tot hij zelf meer geld te besteden had. En zag dat de mensen die dat het hardst roepen de kantjes er zelf vanaf liepen. Toen werd hij een tijdje rechts, of wat dat dan ook is. Omdat hij vond dat iedereen geboren wordt met dezelfde kansen. En je dus zelf bepaalt hoe je leven verloopt.

Maar tegenwoordig weet hij het niet meer. We zijn allemaal maar mensen, die er het beste van willen maken, denkt Datzelaar. De een is slimmer, de ander sterker. Sommigen zijn ziek. Maar Datzelaar gelooft niet dat mensen van nature kwaadwillend zijn. Hij probeert om wat minder snel te oordelen. Niet links of rechts, maar in het midden. Wat nou als die kindjes het halve gezinsinkomen bij elkaar verdienen? Dan moeten we misschien juist wel meer voetballen kopen. Datzelaars gedachten buitelen over elkaar heen.

'Meneer?', dringt het meisje aan. 'Ach joh, laat die fascistische klootzak', zegt haar vriend. 'Je ziet zo dat die alleen maar aan zichzelf denkt!'.