Slierten spaghetti zakken sloom van de koelkastdeur naar beneden. Tientallen, misschien wel honderden scherven liggen op de keukenvloer. Saus drupt van de keukenkastjes.
Eigenlijk zou hij niet meer zo kwaad worden, had hij met zichzelf afgesproken. Zich niet meer gek laten maken door Tien. Zo noemt ze zichzelf tegenwoordig. Om zichzelf te bewijzen dat hij het kon had hij haar uitgenodigd om te komen eten. Gewoon als goede vrienden. Tot zijn verbazing zei ze ja. Ze kwam nog ook. Ongewoon goed gehumeurd.
En het was ook best gezellig. Tot het tweede glas wijn. Toen ze vroeg of hij eigenlijk wel een huishoudster had. En of hij nou echt gelukkiger was in deze gribus. Maar de klap op de vuurpijl kwam nog. 'Oh ja, vrijgezellenvoer, ik had het kunnen weten', zei ze, toen Datzelaar trots zijn bolognèse presenteerde. Vers bereid met zorgvuldig geselecteerde ingrediënten. Het resultaat van een hele dag werk! Een fractie van een seconde stond hij in dubio. Toen smeet hij de schaal zo hard hij kon op de grond. Woedend beende hij daarna de achtertuin in.
Datzelaar kijkt naar de ravage. Een puinhoop die er wezen mag, vindt hij tevreden. Buiten start Tineke haar auto.
Datzelaar pakt een emmer sop en begint fluitend te schrobben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!