Afspraak

'Natuurlijk', denkt Datzelaar. De bus rijdt weg. In de zijspiegel ziet hij de chauffeur grinnikend 'nee' schudden. Tegen zijn gewoonte in is Datzelaar vandaag met het openbaar vervoer. Wel zo praktisch. Zo kon hij nog wat werken onderweg. Niet dat hij dat gedaan heeft, want na twee stations viel hij al in slaap van de hitte. Nog net op tijd stapte hij uit.
 
In zijn hoofd verkent hij de opties. Teruggaan en het er verder bij laten is het aantrekkelijkst. Maar het is een belangrijk gesprek, dus hij zet door. Datzelaar probeert nog even om de kaart met de andere buslijnen te ontcijferen, maar komt er niet uit. De kaart is onduidelijk en de tekst is niet leesbaar.

Hij kijkt naar de routebeschrijving. Goed dat hij die bewaard heeft. Het kantoor staat bovenop een heuvel. Hij kan het hiervandaan zien liggen, dus ver kan het niet zijn. Hij heeft nog tien minuten om er te komen. Dan maar lopen. Ook niet erg met dit weer, besluit Datzelaar.

Twintig minuten te laat komt Datzelaar bij het kantoor aan. Zijn hoofd is rood. Zweet loopt in kleine straaltjes zijn nek in. Natte plekken onder zijn armen verraden de hitte en vooral zijn slechte conditie. Voor de deur doet hij een poging zich te fatsoeneren. Tevergeefs. Dan maar naar binnen.

De receptioniste kijkt hem vriendelijk aan. 'Meneer?', zegt ze vragend, alsof ze niets anders gewend is dan bezwete en inmiddels paars aangelopen bezoekers. 'Ik heb een afspraak hier', hijgt hij. 'Een kwartier geleden. Met ene Braaksma'. Die naam komt haar niet bekend voor. Na wat geblader in lijstjes en een paar telefoontjes kijkt ze Datzelaar weer aan. 'Het spijt me mijnheer, maar de heer Braaksma zit niet meer hier. Hij is verhuisd naar ons nieuwe kantoor. Naast het station, tegenover de bussen'.

Datzelaar voelt de grond onder zich verdwijnen. Buiten fluit een vogeltje.