Boem

Gelaten stapt Datzelaar uit. Tegen de achterkant van zijn stationwagen staat een piepklein autootje geplakt. Hij voelt aan zijn pijnlijke neus. Een gordel doe je beter aan vóór het wegrijden, denkt Datzelaar. Maar ja, te laat. Eens kijken.

De schade lijkt mee te vallen. Het autootje is onbeschadigd. Datzelaars bumper zit een beetje los, maar dat was eigenlijk al zo. Paaltje in Amsterdam. Wel een mooie gelegenheid om dat nu te laten repareren, vindt Datzelaar. Kost het hem tenminste geen geld. Hij haalt een schadeformulier uit zijn dashboardkastje en loopt naar het autootje toe.

Datzelaar schat de bestuurster een jaar of 35. Haar raampje heeft ze opengedraaid. Ze kijkt geschrokken. Als Datzelaar op haar toeloopt  begint ze te huilen. Ze stapt uit en snikt: 'Oh nee, ook dat nog!' Een gierende uithaal. 'En wéér mijn schuld!'. Datzelaar kijkt haar vragend aan. Weet niet hoe te reageren. Ze is in verwachting, zegt ze. Vandaar de hysterie. Datzelaar zegt dat het niet erg is. Legt een arm om haar heen. Komt wel goed. Laat maar zitten. Hij heeft geen zin in gedoe.

Als het autootje wegrijdt ziet Datzelaar dat ze telefoneert. Door haar open raam vangt hij nog net iets op over een sukkel. Met een een dikke neus.