Liftster

'Ik snap sowieso niet dat iemand kan zeggen dat grond van hem is', zei het liftende meisje. 'De aarde is toch van iedereen?'. Datzelaar moest er een beetje om grinniken. Het was een lief meisje. Jaar of twintig. Ze rook naar een mengeling van goedkoop parfum en zweet. Een hele dag op de vluchtstrook laat z'n sporen achter.

Beetje rebels, wist goed wat ze vond en waarom. Ze nodigde hem nog uit voor een krakersfeest. Hij, in z'n BMW. Grappig hoe werelden bij elkaar komen. Maar toch. Naïef, vond Datzelaar haar. Toen. Vijf jaar terug.

Maar inmiddels weet Datzelaar het niet meer zo zeker. Als hij naar het buitenland wil vraagt hij zich af waarom hij een paspoort moet laten zien. Waar komt die grens vandaan? Wie bedenkt die regeltjes? En waarom zijn de bergen in Frankrijk niet ook een stukje van hem? En waarom mag je niet kiezen waar je op de wereld wilt wonen? Zo hebben we het nou eenmaal afgesproken. Dat is het systeem. Maar is dat wel zo? Wie zijn die we dan? Hij komt er niet uit.

Datzelaar was er in ieder geval niet bij toen de afspraken gemaakt werden. Of hij was nog niet wakker, dat kan natuurlijk ook heel goed.

Dat het past in het systeem van afspraken vindt hij nog steeds. Maar misschien klopt dat systeem niet. Moeten de afspraken eens grondig herzien worden. Soms gebeurt dat vanzelf. Bij een tsunami bijvoorbeeld. Of een aardbeving. Wie is er nou de baas, denkt Datzelaar dan.

Als Datzelaar de radio aanzet hoort hij The Scene. Inderdaad, denkt Datzelaar. Hij hoopt dat ze er nog zo over denkt, maar is bang van niet. Misschien is ze inmiddels wel even naïef als hijzelf vijf jaar terug.