'Nou', zegt Flip. 'Johan is wél een échte eindbaas natuurlijk'. Datzelaar moet lachen. Hij weet waar 'eindbaas' vandaan komt. Uit videogames. De laatste horde die genomen moet worden op het hoogste, moeilijke level. De bijna onverslaanbare superevil dude die alle behendigheid en vaardigheid van de gamer eist. Hij kent Johan wel. Een klein schriel mannetje met een te groot jasje. En eeuwige Mephisto schoenen. Makro, met een geleende pas, denkt Datzelaar. Niet direct wat Datzelaar een eindbaas zou noemen. Eerder prototype pennelik.
Flip kijkt wat geïrriteerd. Vragend kijkt Datzelaar hem aan. Flip neemt een slok water en begint. Dat Johan er niet flitsend hóeft uit te zien. Omdat Johan zijn schaapjes wél op het droge heeft. Dat Johan met kopen en verkopen van bedrijven miljonair is geworden. Twee kastelen heeft in Frankrijk, een landhuis in Schotland en een Hacienda in Florida. Een knappe en ook nog lieve vrouw heeft en drie kinderen. Dat als er íemand creatief is, het Johan wel is. Omdat hij niet in problemen denkt, maar in kansen. Omdat hij niet oordeelt, maar absorbeert, verwerkt en er iets van maakt. Dat Johan ook in tijden van crisis geld verdient als water. En vooral dat Johan een tachtig procentsbelang heeft in Twans bedrijf. En dus Datzelaars projectjes betaalt. En vooral dat Johan een fijn en prettig mens is die ook anderen iets gunt.
Beschaamd kijkt Datzelaar naar de grond. Hij, de man die niet meer zou oordelen. De man met het open vizier. Het lijkt Datzelaar het beste om maar even te zwijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!