GSM

Datzelaar heeft hoofdpijn. Links. De kant waar hij altijd belt. Sinds hij een nieuwe GSM heeft is dat vaak het geval, valt hem op. Hij heeft ook geprobeerd aan de andere kant te bellen. Dan is het links over maar heeft hij rechts hoofdpijn. Misschien iets met straling. Op YouTube staan wel filmpjes over eieren koken met een paar GSM's maar daar gelooft hij dan weer niet zo in. Of zijn kennissen zijn allemaal mensen die heel hard praten. Maar dat valt wel mee.  En Tineke heeft ook niet meer gebeld. Nou ja, dan maar een headsetje. Misschien scheelt dat.

Toch is het wel raar, denkt Datzelaar. Die GSMmetjes. Hoe die de wereld veranderd hebben. Kinderen die op hun achtste al hun vriendjes bellen. SMS-en. Telefooncellen zijn niet meer te vinden in de stad. En als ze er wel zijn hebben ze een onbegrijpelijk betaalsysteem of ze zijn stuk.

Het meest duidelijk is het in films. Als het leven van de hoofdrolspeler afhangt van een belangrijk telefoontje. Naar of vanuit een telefooncel. Die natuurlijk nergens te vinden is. Hij vraagt zich af hoe mensen die na 1995 geboren zijn dat zien. Een hoop gedoe over een telefooncel, terwijl je toch een GSM hebt.

Allemaal mooi, maar dat lost zijn hoofdpijn niet op, besluit Datzelaar, terwijl hij zijn GSM pakt. Twan maar eens bellen. Misschien heeft die zin in een biertje.