Tjemig, denkt Datzelaar, wat is de wereld mooi. Sinds Tineke weg is en hij weer uit het dal geklommen is zijn alle kleuren feller, geuren duidelijker en zijn gedachten helderder. En als er donkere wolken in zijn hoofd drijven weet hij dat het wel over gaat. Zelfs als de wolken zich opstapelen en een storm worden. Ergens daar achter is er rust. Het zijn maar wolken. Het is maar regen. En zonder regen gaat alles dood, dus laat het maar.
En het is gek, denkt Datzelaar, maar het lijkt of hij soms voelt wat andere mensen voelen. Hun pijn. Angst. Twijfel. Hij merkt dat hij makkelijker communiceert met mensen. Niet dat hij daar nou zo'n moeite mee had, maar dit is op een ander niveau. Gevoelsniveau. En mensen voelen het ook aan hem. Storten hun hart uit. Weten dat hij luistert. En soms een antwoord heeft. Of een goeie vraag stelt. Stellen vertrouwen in hem.
Het doet hem denken aan de jonge Datzelaar. Van een jaar of achttien. Die had dat ook, voor hij opgeslokt werd door hypotheek, baan, huis, auto, carrière en gezin. Alleen wist die niet wat hij ermee moest. Zocht zelf ook nog naar de antwoorden. Dacht dat hij alleen was. De enige die zich zo voelde. Maar dat was niet zo, weet hij nu. We zijn allemaal mensen. Voelen allemaal hetzelfde. Daarom luistert hij graag naar hun verhalen. Omdat het is alsof iemand anders zijn verhaal vertelt.
Gek, denkt Datzelaar. Zo'n mentale crash. Hoe je daar uit kunt komen. Je zou er blij van worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!