Verkoper

De man kijkt een beetje treurig. Datzelaar ziet dat hij zijn best doet om zelfverzekerd over te komen. Geeft een stevige hand. Te stevig. Kijkt hem recht aan. Te lang. Alles volgens het boekje, maar alles te. Van binnen zucht Datzelaar. Een verkoper. Hij was er al bang voor. Maar toch erin getuind.

Telefonisch was het een gloedvol betoog. Over een project. Met grote potentiële opdrachtgevers van Datzelaar. Debatten. Congressen. En 'publicaties'. Het klonk goed. Overtuigend. Dus had Datzelaar 'ja' gezegd. Tegen een afspraak. En nu zit de man hier. Met een koffer vol tijdschriften. Waarin je een advertorial kunt kopen. Net als al die anderen die er in staan. Thematisch. Allemaal meninkjes gebundeld. En geen hond die het leest, denkt Datzelaar.

Het verhaal zoals de man hem vertelt klinkt steeds holler. En vager. Alsof hij er zelf niet meer in gelooft. Een lezersprofiel heeft hij niet. Halverwege het gesprek zegt Datzelaar: 'Ik doe het niet. Het lijkt me beter dat ik dat nu zeg. Scheelt u een hoop tijd en moeite'. Op het gezicht van de man is een mengeling van teleurstelling en opluchting te lezen. Hij begint te vertellen over zijn werk. Dat hij is ingehuurd. Zelfstandig werkt. Over zijn voetballende zoon. Dat het lastig is. En of Datzelaar hem nog ergens kan aanbevelen.

Eigenlijk best een aardige vent, vindt Datzelaar. Die ook maar probeert er het beste van te maken. Net als iedereen. Als hij weg is kijkt Datzelaar uit het raam. Net als iedereen, denkt hij opnieuw. En neemt een slok van zijn koffie.