Datzelaar dicht

Datzelaar bladert door zijn blauwe schriftje. Het begint wel wat te worden, vindt hij tevreden. Niet alles is even goed, maar toch. Hij weet niet wat hij heeft. Hij en gedichten. Eigenlijk moet hij er om grinniken. Hij heeft niets met poëzie. Maar moet zijn verhaal toch ergens kwijt. Zou het de invloed van Eline zijn? Of Daphne misschien?

Het voelt als een soort thuiskomen. Hij is best tevreden met hoe het gaat. Geeft zijn eigen leven een 8. Een 8+, misschien wel. Al vergeet hij dat regelmatig. Soms herkent hij zichzelf niet meer. Vrolijk. Pretlichtjes. Een grijns die de hele dag niet meer weg wil.

En toch, en toch... hij is er nog niet, voelt hij. Op zijn bestemming. Maar het komt wel. En ineens heeft hij er één. Een mooie zin. Een gevoel. Een zeepbel die zachtjes landt op zijn hand, zodat hij hem kan bekijken. Hij pakt een pen en begint te schrijven.

"Thuis

als het voelt als ergens anders

dan pas ben ik thuis"

Tevreden neemt hij een slok. Rosé. Geen koffie vandaag.