Verjaardag -2-

Zaterdag. Zijn verjaardag. Hij had geen zin om het te vieren, maar dat zou niets uitmaken. Bezoek komt er toch altijd wel. En zeker op zaterdag. En nu er bezoek is is het ook best gezellig, geeft hij zichzelf toe. Twan en Flip zijn er. Natuurlijk. Gratis drank. Twan heeft Nicolien mee, wat best bijzonder is. In de slipstream van Flip zijn drie vage hippies meegekomen. 'Ken ik van vroeger', zei Flip, terwijl hij achteloos een hap uit een stuk salami nam. Die hij onmiddellijk weer teruglegde in Datzelaars koelkast. Bij ieder ander zou je kwaad worden, maar Flip komt ermee weg, denkt Datzelaar geamuseerd.

En dan komt Eline binnen. Heel eventjes valt alles stil. Lijkt het. Ze straalt. Is prachtig. Ongelooflijk dat hij zo'n mooie dochter heeft, denkt Datzelaar. 'Dag pap', zegt ze, terwijl ze hem omhelst. Ze drukt hem een pakje in zijn hand. Bruin pakpapier. Met een touwtje. Plat. 'Pas openmaken als iedereen weg is', fluistert ze in zijn oor, om daarna door te zweven naar Flip. Die ze vol op de mond zoent. En meer. Minutenlang. Datzelaar is te verbaasd om er aandacht aan te besteden. Hij staart naar het pakje. Zoiets kleins is niets voor haar, tenslotte. Eline houdt juist van theater.

De dag gaat tergend langzaam voorbij. Praatje hier, gesprekje daar. Drankje, hapje. Supergezellig, maar hij is er niet echt bij. Kan niet wachten tot het huis weer leeg is. Pas diep in de nacht vertrekken de laatsten. Flips 'vrienden'. Natuurlijk, denkt Datzelaar, licht geërgerd. Hij ploft moe op neer op de bank.

Datzelaar trekt de strik uit het touwtje. Opent het papier. Een CD-R in een papieren hoesje. En een briefje. Handgeschreven. Op twee plekken heeft de inkt gevlekt. Het papier is daar een beetje gebobbeld. Alsof er druppels op zijn gevallen. Hij weet dat Eline daar iets mee bedoelt. ZijnPietje Precies zou dit anders opnieuw gedaan hebben. Hij besluit eerst het briefje te lezen.

"Lieve pap,

Je wilde iets van mijzelf hebben, zei je, toen ik je vroeg wat je wilde. Ik begreep het eerst niet. Je hebt het uitgelegd en nu begrijp ik het wel. Maar jij moet ook iets begrijpen papa. 

Als ik jou een duur cadeau geef is dat voor mij wél belangrijk. Ook al zegt het jou niets. Ook al lach je het weg. Of doe je er lullig over, zoals je meestal doet met cadeaux. 

En dat doet pijn papa, want als ik niet van je hield gaf ik je iets kleins. Of helemaal niets.

Ik ben anders dan jij, pap, maar ik hou wel van je. Heel veel. Maar dit jaar krijg je iets kleins. Iets van mezelf, zoals je gevraagd hebt. Het heet 'Datzelaars Days'. Ik ben gaan zitten en heb aan je gedacht, terwijl ik speelde. En zo was het er ineens.

Ik hoop dat het goed genoeg is. 

Ik hou van je papa, 

Eline"

Natuurlijk is het goed genoeg. Wat jij doet is altijd goed genoeg, fluistert Datzelaar zachtjes, terwijl hij de CD in de speler legt. Een traan valt op de afstandsbediening maar hij merkt het niet. Uit de speakers schalt de mooiste muziek die hij ooit heeft gehoord.



-----------------------------
 Noot aan de lezer: Op 28 april kreeg ik 'Datzelaars Days'. Een muzikaal kadootje van Rob de Jong. Zijn improvisatie op Datzelaar. Zonder Rob was dit stukje dus nooit geschreven. Rob, bedankt!