Ja, waar zoek ik eigenlijk naar, denkt Datzelaar. Goeie vraag. De kamer heeft een prettige atmosfeer. Heel anders dan bij die andere therepeute. Maar goed. Deze dame is ook geen therapeute. Maar gewoon iemand die wijze dingen zegt. En vraagt. Vanuit haar gevoel. En niet vanuit een boekje. Iemand die snapt dat het alleen werkt als het klikt en andersom.
Heel lang heeft Datzelaar gezocht naar de zin van het leven. Maar dat bleek vrij zinloos, achteraf. Daarna zocht hij zichzelf. Om er na jaren achter te komen dat hijzelf er al die tijd bij was. Alsof je sleutels zoekt die in je broekzak zitten. Of een bril die op je neus staat. En nu weet hij het eigenlijk niet meer. Waar hij naar zoekt. Alleen het gevoel dat hij moet zoeken is overgebleven. Een gepensioneerde zonder doel. Die elke dag op tijd opstaat omdat hij dat zo doet.
Datzelaar kijkt haar aan en geeft toe dat hij het eigenlijk niet meer weet. Dan zegt zij: 'Weet je, ik herken het. Jou. De zoektocht. Maar als je zoekt naar het doel kom je er niet. Of een bestemming. De grote vraag is niet wat het eind is, maar wat de oorsprong was. Niet: waar ga je naartoe, maar: waar kom je vandaan. Het is hetzelfde, maar dat is makkelijker. Daar ben je namelijk al geweest'.
Uren later echoën de woorden nog steeds in zijn hoofd. Ze doen hem denken aan een verhaal dat hij eens las. Het klinkt logisch, maar Datzelaar moet er nog eens even over nadenken. Of misschien ook niet. Misschien moet je het gewoon voelen, bedenkt hij. Maar hoe doe je dat? Gewoon?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!