Baard

Hij heeft er alweer spijt van. Hij moest wat spulletjes hebben en Eline ook. Dus maar afgesproken, want altijd gezellig. Ze zouden er gelijk eten. Maar nu hij er is is het helemaal niet gezellig. Het grote blauw-gele pakhuis vol rotzooi valt tegen. Zoals altijd. De quasi-gezellige huiskamertjes waar niemand woont. De o-zo-leuke accesoires die er thuis altijd suf uitzien. Of hip, maar dan heeft iedereen ze. De Zweedse ballen die er beter uitzien dan dat ze smaken. De penetrante geur van spaanplaat en MDF. En vooral het hijgerige, hebberige publiek. Het baant zich zwoegend en zwetend een weg door het afhaalmagazijn. Dringen om in de ellenlange rij voor de kassa te staan. Datzelaar vraagt zich af wat hen bezielt. Collectieve waanzin gedreven door stylisten uit de zesjescultuur.

Op de kastenafdeling zijn een man en een vrouw een kast aan het samenstellen. Op de computer. Handig, schreeuwen de posters. Want dan heb je gelijk een lijstje met alle onderdelen. Maar het systeem werkt niet. De man vloekt. Is zichtbaar geïrriteerd. Zijn vrouw probeert hun kinderen bij de les te houden. Datzelaar schat de kinderen niet zo oud. Peutertje en kleutertje, grinnikt hij van binnen.

Een man in een jurk zegt vriendelijk tegen de vrouw: 'Let u maar op uw kinderen hoor, mevrouw, straks bent u ze kwijt...'. De man heeft een lange baard. Een beetje beschaamd betrapt Datzelaar zich op zijn vooroordelen. De man spreekt accentloos Nederlands, ondanks zijn Arabische uiterlijk. In zijn hoofd had Datzelaar hem al geclassificeerd. Fundamentalist, handenweigeraar. Haatbaard, zelfs. Het valt hem mee. Even speelt hij met de gedachte de man aan te spreken en zijn excuses te maken. Onzin, natuurlijk.

Dan laat de Arabier er bits op volgen: '...met al die gore Hollandse pedofielen'. De vrouw kijkt hem verbouwereerd aan. Uit het veld geslagen kijkt Datzelaar de Arabier na. De jurk wappert hem achter hem aan.