Op de foto zit een raar vlekje. Of nee, dat is niet zo. Het zit niet óp de foto, maar erin. De foto is al oud. Hij hij komt uit het doosje met mama's spullen. Datzelaar schat het plaatje zeker een jaar of 30. Hij kan zich de foto herinneren. Van vroeger. Zwart-wit nog zelfs. Ook toen vroeg hij zich al af wat dat vlekje is. Mama staat achter hem en papa naast haar. Voor hen staat Datzelaar. Mama heeft haar handen op zijn schouders. Het plekje lijkt op een gezicht, als je goed kijkt. Of dat graag wilt. Het zweeft boven zijn hoofd, tussen hem en mama in.
Hij heeft heel lang gedacht dat het misschien een ongelijkheid in de filmemulsie was. Dat kon toen nog. Maar sinds Tineke bij hem wegging zijn er zoveel bijzondere dingen gebeurd. Eerst zijn diepe dip. Toen zijn weerzien met Eline. Daphne, die ineens uit het niets verscheen. Als een engeltje. En ook een heleboel kleine dingetjes. Geuren die hij ruikt als hij buiten loopt. Geluidjes. Alsof zijn waarneming is verscherpt. Maar ook die keer dat hij om een rare reden toch maar even zijn wielen controleerde. Om er tot zijn schrik achter te komen dat twee wielbouten misten.
Datzelaar gelooft niet meer in vlekjes. Of een ongelijke korrel. Nee, hij gelooft dat het zijn beschermengeltje was. Gevangen op een onbewaakt momentje. Op een foto uit 1979.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!