Vloeibaar

Datzelaar kijkt om zich heen. Roodbezwete hoofden in een climate controlled kantoor. Het vergaderhok is van glas. Midden op de kantoorverdieping. Het doet hem denken aan een vissenkom. Moet waarschijnlijk de totale transparantie van de organisatie weergeven. Die poging is dan mooi mislukt, want hoewel de twee kanten van het glas elkaar wel kunnen zien is het aquarium geluiddicht.

Aan de andere kant van het glas heerst een serene rust. Hier werken heren. En een enkele dame. Hier loopt men niet maar schrijdt men. Maar aan de binnenkant van het glas heerst een vervelende sfeer. De sfeer van barricades, molotov cocktails, ME-busjes, krakersrellen en Ajax-huldigingen. En dat allemaal over een contractje. Nou ja, contract. Want het gaat over miljoenen.

Datzelaar vraagt zich af hoe zij eruit zien, van buitenaf. Dit is vast niet de gedroomde transparantie. Dat iedereen kan zien hoe de directeur met de vuist op tafel slaat en paars aanloopt. Zijn advocaat probeert het nog een keer. 'Heren, nog een laatste poging dan. Laten we wel wezen, onder druk wordt alles vloeibaar'.

Wat een raar gezegde eigenlijk, denkt Datzelaar. Alsof het leven niet al vloeibaar is. Alsof niet ieder moment alles kan veranderen. Volledig. Zoals iedere paramedicus je kan vertellen. Alles is al vloeibaar, denkt Datzelaar. Alleen denken we dat alles zo is als we denken dat het is, en dat dat ook zo blijft. Maar dat is onzin.

'Wie nog meer?', zegt de advocaat. Hij kijkt de tafel rond en schenkt koffie naast zijn kopje. Over zijn paperassen. En vloekt. Datzelaar kan het niet laten en vraagt lachend: 'te veel druk, teveel koffie of allebei?'. De advocaat kleurt nog roder. De directeur kijkt hem vernietigend aan. Datzelaar lacht in stilte.