'Maar pap, wat wil je nou hebben?'. Eline. De jaarlijkse verjaardagsvraag. En zoals elk jaar weet Datzelaar het niet. Hij heeft niets met verjaardagen. En heeft al helemaal geen wensen. Tenminste, wensen genoeg, maar die laten zich niet in kadootjesvorm persen. Datzelaar vindt het een rare gewoonte, kadootjes bij verjaardagen. En verjaardagen op zich. En kerstkaarten. Met een adressticker uit een spreadsheet.
Het voelt zo onecht. Eén keer per jaar betrokken zijn. Betrokken doen, eigenlijk. Zelf doet hij er ook meestal niet aan, behalve bij goede vrienden. Maar goed, bij Eline is het natuurlijk anders. 'Ik hoef niets', zegt Datzelaar, 'als je komt is dat al genoeg'. Maar ze blijft aandringen. Over een versleten broekriem. After shave. Een CD waarvan ze weet dat hij hem wil hebben. Maar hij wordt nergens enthousiast van.
'OK, OK', zegt Datzelaar tenslotte, 'áls je dan echt iets wilt geven, geef me dan iets van jezelf'. Eline is even stil. Ze snapt het niet direct. Ze heeft nou eenmaal meer met dingen dan met gedachten. Lijkt een beetje op haar moeder. Is niet erg. Hij legt het graag uit. Zegt: 'De enige verjaardagskadootjes die ik elke dag bij me heb zijn de knuffeltjes die jij me gaf toen je klein was. En je lachende oogjes. En de liedjes die je voor me zong, 's morgens als ik nog in bed lag. Dat waren stukjes van jouzelf'.
Eline is even stil. Dan lacht ze. 'OK, pap, ik begrijp je. Tot volgende week'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!