MP3

Het is niet zijn gewoonte. Hij vindt het een sociale verarming. Al die mensen in hun eigen coconnetje. Pluggen in de oren, smartphone voor de neus en vooral niet praten met je buurman. Wat was dat vroeger anders, mijmert hij. Vooral in de rookcoupé. Dat was eigenlijk altijd wel gezellig. Maar ja, roken mag ook niet meer, tegenwoordig. Afijn, denkt Datzelaar. Vanavond heeft hij wél muziek op in de trein. Koptelefoon op. Even alleen. Het volume staat laag. Hij wil niemand storen.

Zo zit hij in zijn vierzitje als het meisje en de jongen binnenkomen. Ze gaan tegenover hem zitten. Vanaf zijn muzikale eiland neemt Datzelaar ze in zich op. Het meisje heeft een lief gezichtje. Datzelaar schat haar tegen de twintig. Ze is te dik voor haar leeftijd. Een lief biggetje, denkt hij, met dikke pootjes. De jongen is afgetraind. En knap, tenminste, voor zover hij kan oordelen. Als medeman. Maar de jongen heeft het zelf nog niet door. Hij heeft dikke zwarte krullen en iets verlegens over zich. Zachte ogen.

Het meisje is moe. Ze laat zich tegen de jongen aanzakken. Die schuift ongemakkelijk. Haar hoofd op zijn schouder. Zij wil slapen. Smoorverliefd is ze, dat voelt Datzelaar. Als ze de jongen wil kussen ontwijkt hij haar. Vanaf dat moment verandert er iets. Kleine dingetjes. De jongen plukt aan zijn stoppels. Zijn ogen bewegen schichtig. Het meisje merkt het niet. Te moe. Kijkt naar de grond met een lege blik. En dan kijkt de jongen naar het hoofd op zijn schouder. Naar het meisje. Datzelaar ziet het verdriet. En de liefde. Voor dit meisje. En zijn pijn. Omdat het gevoel weg is. De passie.

Hun blikken kruisen elkaar. Herkenning. De jongen weet het. Datzelaar weet het. Alleen het meisje niet. Die hoort het vanavond pas. Of morgen. Of volgende week. Of nooit. Omdat de jongen wacht tot ze er zelf mee stopt. Omdat hij te lief is om haar pijn te doen. Of te laf, denkt Datzelaar.

Datzelaar weet niet met wie hij meer te doen heeft. Met de jongen of met het meisje.