Datzelaar heeft hem al jaren niet gezien. Maar nu eindelijk weer eens wel. Toevallig, eigenlijk. De afspraak was snel gemaakt. Net als vroeger. Beetje los-vast, zoals dat altijd ging met Joep. Ergens op de avond dook hij dan wel op. Of verdween hij. Joep, die het leven in het hier en nu heeft uitgevonden. En verbeterd. Een spoor van gebroken harten achterlatend. Per ongeluk. Omdat dat nou eenmaal zo gaat. En niemand die het hem écht kwalijk neemt.
En nu zitten ze daar. Te zitten. Ze hoeven niets te zeggen, maar het mag wel. Alsof de tijd heeft stilgestaan. Een mooi gevoel, vindt Datzelaar. Hij vraagt hoe het nu met Joep gaat. Die begint te stralen. Nog meer dan normaal. Hij is pas vader geworden vertelt hij. Van de mooiste dochter ter wereld. De liefste. De leukste. Als Datzelaar vraagt hoe het met Debbie gaat zegt Joep dromerig: 'Oh, ja, Debbie. Een prachtige tijd.' Datzelaar begrijpt eruit dat Joep en Debbie voorbij is. Joep blijkt nu met Julia.
Datzelaar vraagt: 'Maar Deb was toch de liefde van je leven?'. Joep knikt heftig van ja. Een beetje lacherig zegt Datzelaar: 'En Julia dan?'. Dromerig zegt Joep: 'Oh ja, zij ook. Zij is ook de liefde van mijn leven'.
Datzelaar grinnikt. Het is inderdaad nog net als vroeger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!