Karma

Als hij het pakketje ziet, slaat zijn hart een extra slag. Hij herkent het handschrift meteen. Hij kent haar niet persoonlijk, maar via via. Nu openmaken of straks? Datzelaar twijfelt. Het liefst wil hij, als een klein kind, het papier eraf scheuren. Maar mooier is het om even stil te staan bij wat dit eigenlijk betekent. 'Wat je geeft krijg je terug', zegt hij vaak. Maar de laatste weken twijfelde hij. Een klein stemmetje zei af en toe: 'En ik dan? Wanneer ben ik zelf eigenlijk aan de beurt?'

Toch bleef hij het doen. Geven. Kleine dingen. Een flesje water aan een zwerfster. Een hand op een schouder, een compliment. Laatst zei hij tegen Twan: 'Ik wil elke dag de wereld een stukje beter maken'. Twan vond het grote woorden en Datzelaar zelf eigenlijk ook.

Maar het is wel waar. Dat is wat hij wil. Hoe klein en onbetekenend hij ook is. Het is zo makkelijk om niets te doen. Geen goedendag te zeggen tegen een vreemde op straat. Gewoon door te bellen tijdens het afrekenen. Niet te bedanken als iemand de deur voor je openhoudt. Niet te zeggen dat iemand er leuk uit ziet.

En gaandeweg is hij gaan merken dat het net zo makkelijk is om wel iets te doen. Een keer wél te bedanken. Wél je waardering uit te spreken. Wél te luisteren als iemand een verhaal kwijt moet. En vooral niet altijd maar adviezen te geven. Hij heeft het moeten leren, maar zo lang duurde dat ook weer niet, achteraf dan.

De laatste weken twijfelde hij. Of het wel klopte, van dat geven en terugkrijgen. En nu het pakketje. Uit het niets. Aan het handschrift ziet hij van wie het is. Van een artiest. Die iets bij hem raakte, en niet zo'n beetje ook. Pats, boem, in de roos. Hij liet het haar weten via een berichtje. Gewoon, uit dankbaarheid.

Terwijl hij blijft twijfelen over wel openmaken of niet, of nu of later, zegt een triomfantelijk stemmetje diep van binnen:

'Zie je nou wel...'