Datzelaars gedachten dwalen af. Inderdaad, wat wil hij nou eigenlijk? Iets in hem schreeuwt: 'alles'. Iets anders schreeuwt: 'niets'. Weer iets anders schreeuwt: 'gelukkig zijn'. Hij kijkt naar de vrouw tegenover hem. Ze ziet er goed uit. Om door een ringetje te halen.
'Mijnheer Datzelaar, bent u er nog?' Ze klinkt bezorgd. Hij vraagt het zich af. Of hij er nog is. Waar 'er' eigenlijk is. Zijn lichaam is er wel ja. Maar zijn geest? Geen idee. Niet te lang wachten, dan wordt het zo pijnlijk. Hij schraapt zijn keel en herhaalt de vraag: '...eh... wat ik wil? Eigenlijk wil ik niet zoveel'.
De dame steekt een verhaal af over doelen stellen. Ambities. Focus. En doorzetten, voorál doorzetten. Als je niet weet waar je naartoe wilt, dan eindig je nergens, dat werk. Datzelaar kan het wel dromen. Zelf zegt hij het zo vaak tegen anderen. En hij gelooft het ook. Leeft het bij vlagen. Tsunami's van ambitie, afgewisseld met perioden van winterslaap.
Hij staat op en pakt zijn jas. 'Ik ga maar. Ik denk niet dat dit iets wordt.', zegt hij. Terwijl hij naar buiten beent weet hij het ineens. Het enige dat hij op dit moment wil is bij Daphne zijn. Nu. Of straks. Eens kijken of dat gaat lukken.
Fluitend rijdt hij weg. Raakt bijna een paaltje, maar merkt het niet eens meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!