Norm

'Ja, maar dat is moeilijk, met mijn ADHD', zegt het meisje. Ze hangt half aan een metrolus en praat met een vriendinnetje. Allebei een jaar of vijftien, schat Datzelaar op het oog. Ze ziet er normaal uit. Doet niet druk. Of raar. Of gek. Ze lijkt hem gewoon een meisje van vijftien.

Datzelaar vraagt zich wat dat toch is tegenwoordig. Alle kinderen lijken wel ziek. Ze hebben allemaal een afkorting die aangeeft dat ze niet voldoen aan de norm. Verzonnen en opgelegd door de grijze massa die geen afwijkingen duldt. De ultieme uitdrukking van het laffe gemiddelde. Alsof iemand er ooit van gedroomd heeft om een platte eenheidsworst uit de zesjescultuur te worden.

En toch is het ontstaan vanuit een goeie gedachte, peinst Datzelaar. Gelijke kansen voor iedereen. Gelijke mogelijkheden. Maar hij vraagt zich steeds vaker af of dat niet een beetje is doorgeschoten. Een kans aan iemand gunnen wil niet zeggen dat die hem ook benut. Een doel voor iemand stellen betekent niet dat die dat ook wil bereiken. Misschien ziet diegene het niet eens als kans. Of doel. Gelijke kansen voor iedereen lijkt hem nog steeds mooi, maar niet zonder nooduitgang.

Datzelaar houdt juist altijd wel van mensen die afwijken. Drukke mensen. Stille mensen. Denkers. Doeners. Dat geeft het leven kleur. Hij vraagt zich af of er in zijn tijd ook al ADHD was. Of PDD-NOS. Of een andere onbegrijpelijke uitdrukking die iemands status als outcast aangeeft. Hij denkt van niet. Vroeger was je dan gewoon 'een druk kind'.

Jij bent niet raar, meisje, de maatschappij is raar, besluit Datzelaar, als hij opnieuw naar het meisje kijkt.