Vertraging

Datzelaar is blij. Vandaag ziet hij Daphne weer. Het is alweer een tijd terug dat hij haar sprak. Of sms-te, want dat doen ze meestal. En heel af en toe spreken ze af. In het echt. Zonder echt iets af te spreken. Een soort van geplande toevalligheid, lijkt het wel. Als de agenda's toevallig samenvallen. En toch, zonder iets af te spreken gebeurt er altijd iets. Of niets. Maar dat is ook iets, denkt Datzelaar filosofisch.

Datzelaar realiseert zich ineens hoe belangrijk Daphne voor hem is. Ook al ziet hij haar niet vaak. Op een of andere manier zorgt ze ervoor dat alles een beetje mooier wordt. En vooral dat Datzelaar minder gestresst is. Ze straalt rust uit. En liefde. Niet per se voor hem, daar gaat het ook niet om. Al zou hij dat stiekem best graag willen. Hoopt hij er misschien zelfs een beetje op. Maar hij durft het niet te zeggen, bang dat hij haar kwijt raakt.

Nee, ze heeft liefde voor het leven. En alles wat leeft. Liefde voor iedereen. Vertraging, denkt Datzelaar. Dat is het. Zij vertraagt de tijd. Ze maakt ruimte. Als zij er is ontstaat er tijd en ruimte. En dan zegt ze iets aardigs. Niet om aardig te doen, maar gewoon, omdat ze niet anders kan. Tegen zomaar iemand die dat nodig heeft. Een straatkrantverkoper. Of een kindje. Of tegen hem.

En vandaag is haar tijd alleen voor hem. Zijn hart huppelt ervan. Voor het eerst in jaren kan hij zijn geluk niet op. Het voelt raar. Onwennig. Hij heeft het gevoel dat er vandaag niets verkeerd kan gaan. En dan weet hij het opeens. Dat gevoel heeft hij eerder gehad. Anders, dat wel, maar toch hetzelfde.

Er is een woord voor. Zijn hart slaat over, maar hij spreekt het niet uit. Bang dat het stuk gaat. Eerst maar eens genieten. Kijken hoe de dag loopt...